گاهی چنان از تو نا امیدم که مدام حضورت را انکار می کنم، اما گاهی چنان شگفت زده ام می کنی که سرم را بالا میگرم و بی درنگ رو به آسمان لبخندی سراسر عشق می زنم ، می دانم که گاهی چه اندازه از من و کار هایم ناامید ،خسته و دلتنگ می شوی .
این من هستم که همیشه تنهاپناهگاه زندگی ام تو هستی ، گاهی از خودم می پرسم من چ کار میکنم چه کار میتوانم انجام بدهم ؟ برای او که آن بالا است و عاشق من است و هر کاری انجام می دهد تا من لبخند بزنم خودش گفته آن هم نه یک بار بلکه بار ها و بارها ،همیشه میخواسته به من اثبات کند جه قدر دوستم دارد اما من همیشه با خودخواهی هایم نادیده اش گرفتم کارهای زندگی ام را به گونه ی انجام ندادم که در جهت رضایت او باشد ، خییلی جالب است من آن چیزی که او میخواهد نیستم اما توقع دارم او آن چیزی که من می خواهم باشد و تمام خواسته هایم را بی چون و چرا بر آورده کند .
گاهی که می اندیشم آخر در این دنیای بزرگ چه کسی برایم می ماند جز او ؟وقتی همه ی دنیا محکوم به فنا و نابودی هستند وقتی اوکه هیچ گاه من را فراموش نمی کند ، رهایم نمی کند مگر اینکه بخواهم رهایش کنم و از او نا امید شوم
سکوتش گاهی چنان آزاردهنده و طولانی می شود که غصه ام می گیرد و بغض بی رحمانه بر من خنجر می زند تا آنجا که بتواند مرا از پا دربیاورد .
درد و دل هایم با او پایان ندارد خودش بهتر از هر کسی می داند قلبم درگیر چه غصه هایی ست اما از صمیم قلب میخواهم از خودش ،ازاو که برای یک لحظه فراموشی حضورش دنیایم را ویران میکند ،میخواهم کاری کند تا حتی در زمان نا امیدی لبخند بزنم آنجا که در سکوت روزهای تلخ زندگی ام غرق می شوم و شیطان چنان نزدیکم می شود که بخواهم هم چیز را انکار کنم،یادم نرود که باید همچنان حواسم به او باشد که اگر تنها حس حضورش را درک کنم و یقین یابم همه ی سختی هایی که در زندگی ام می کشم گاه به دلیل اشتباهات خودم و گاه به دلیل اینکه من عذرای بهتری باشم و در امتحاناتش سرافراز ،و شاید هزار دلیل دیگر که من توانایی درکشان را ندارم حالم بهتر شود و لبخندی از عشق تمام صورتم را پر کند .
ای که تو را عاشقانه دوست دارم دستم بگیر و حواست به من باشد تو را سپاس می گویم که همه چیز ،همه چیز به من داده ای و حواست همه جوره به من و خانواده ام هست دوستت دارم تا بی کرانه های آسمان قلبم که خورشید وجودش تویی ♥
درباره این سایت